Het begin
Door: Su-Elle met inbreng van Rixt en Sas
Blijf op de hoogte en volg Wings
22 Juli 2014 | Moldavië, Borceag
Thuis is waar het echte toilet is. Zou een of andere wijze filosoof ooit hebben kunnen gezegd, maar bij deze doe ik het. Na een indrukwekkende ontwikkelingsreis mogen wij ook weer thuis komen, waar alles zo gewoon is en niks anders lijkt. We lijken rustig verder te gaan met ons leven, wijntje erbij, weer even aan het werk in de supermarkt, mailtjes checken, appjes sturen, foto's uploaden, ga zo maar door. Toch is niks hetzelfde na zo'n reis. We zijn vertrokken en wedergekeerd, maar de hoeveelheid herinneringen is groot. Een vergrote hoeveelheid mensen en momenten die voor altijd in ons hart zullen zitten, een vergrote hoeveelheid dankbaarheid voor alles wat wij hier wel hebben, voor de mensen die ons hebben geholpen deze reis te maken en natuurlijk voor én van de mensen in Moldavië.
Na een reis als deze heb je er een lijst absurde doch geweldige ervaringen bij; douchen met uitzicht op de bergen in een geknutselde kabine waarvan het gordijn continu openwaait, je behoefte doen boven een gat waar je niet veilig kunt ademen en muggen dichtbij plekken vliegen waar je niet wilt dat ze vliegen, elke ochtend koekjes bij je ontbijt eten en soms zelfs patat, door de schijt lopen terwijl je zolen steeds hoger en je schoenen steeds zwaarder worden, zelf wiet plukken bij de kerk, een half uur lopen voor je thuis bent, zwemmen in een meer met slangen, Freddy zien worden gemasseerd met sprite, wortels en mayonaise, onderweg naar de 'badkamer' eerst een kudde eendjes en baby katjes weg moeten jagen, een koe zien urineren onderweg naar de kerk, bloggen op een computer die een controltoets mist en alleen maar ingang heeft voor een floppydisk, zwaluwen in een nestje op de gang naast je slaapkamer hebben, 's nachts wakker worden door het gekerm van een ezel die klinkt alsof hij verkracht wordt, de eend die je 's avonds gaat eten 's ochtends live geslacht zien worden, de lijst is oneindig (niet letterlijk oneindig, maar wel lang).
We hebben op de meest letterlijke manier ons eigen pad mogen vormen, ik bedoel, als je door de regen loopt in de modder ontstaan overal weer nieuwe hobbeltjes en deukjes. Maar ook het figuurlijke pad op weg naar volwassenheid is een stukje verder gebouwd. Het doel van de reis was dat we uiteindelijk op onze eigen vleugels konden vliegen, onze Wings. Zoals Freddy al heeft gezegd in Moldavië, weet ik zelf ook niet of dat moment nu al daar is. Wat ik wel weet is dat iedereen deze reis is gegroeid, ieder op zijn eigen manier. Hoe kan het ook anders, als je zoveel samen doormaakt? De groepsband is sterker dan ooit, want dit is iets wat alleen wij met elkaar delen. Een mooier afscheid van Wings had er niet kunnen zijn.
En toen stonden we eindelijk op Schiphol, de nodige tranen werden gelaten en we zeiden gedag. Wat een raar gevoel was dat, om weer alleen te zijn. Om in de auto te zitten naar de McDonalds, zonder dat voor en achter me mensen sliepen of juist alles behalve sliepen. Als het leven een boek is, was dit hoofdstuk onvergetelijk (ik weet dat dit een cliché is waar ik zelf ook braakneigingen van krijg, maar ik probeer het gewoon mooi te brengen). En toen Schiphol langzaam achter ons verdween, zoals mijn huis ooit wat zo lang geleden voelde achter mij verdwenen was, wist ik dat dit het einde was van de reis en alle bijeenkomsten die we ooit hadden gehad. Maar behalve een einde was het ook een begin (nog een cliché, zucht). We zijn allemaal jong (behalve misschien de leiding) en we zijn allemaal opgroeiend en ik geloof dat deze reis een steuntje in de rug is geweest. Op reis naar Moldavië, op reis naar volwassenheid en op reis naar Wings.
Bedankt!
Na een reis als deze heb je er een lijst absurde doch geweldige ervaringen bij; douchen met uitzicht op de bergen in een geknutselde kabine waarvan het gordijn continu openwaait, je behoefte doen boven een gat waar je niet veilig kunt ademen en muggen dichtbij plekken vliegen waar je niet wilt dat ze vliegen, elke ochtend koekjes bij je ontbijt eten en soms zelfs patat, door de schijt lopen terwijl je zolen steeds hoger en je schoenen steeds zwaarder worden, zelf wiet plukken bij de kerk, een half uur lopen voor je thuis bent, zwemmen in een meer met slangen, Freddy zien worden gemasseerd met sprite, wortels en mayonaise, onderweg naar de 'badkamer' eerst een kudde eendjes en baby katjes weg moeten jagen, een koe zien urineren onderweg naar de kerk, bloggen op een computer die een controltoets mist en alleen maar ingang heeft voor een floppydisk, zwaluwen in een nestje op de gang naast je slaapkamer hebben, 's nachts wakker worden door het gekerm van een ezel die klinkt alsof hij verkracht wordt, de eend die je 's avonds gaat eten 's ochtends live geslacht zien worden, de lijst is oneindig (niet letterlijk oneindig, maar wel lang).
We hebben op de meest letterlijke manier ons eigen pad mogen vormen, ik bedoel, als je door de regen loopt in de modder ontstaan overal weer nieuwe hobbeltjes en deukjes. Maar ook het figuurlijke pad op weg naar volwassenheid is een stukje verder gebouwd. Het doel van de reis was dat we uiteindelijk op onze eigen vleugels konden vliegen, onze Wings. Zoals Freddy al heeft gezegd in Moldavië, weet ik zelf ook niet of dat moment nu al daar is. Wat ik wel weet is dat iedereen deze reis is gegroeid, ieder op zijn eigen manier. Hoe kan het ook anders, als je zoveel samen doormaakt? De groepsband is sterker dan ooit, want dit is iets wat alleen wij met elkaar delen. Een mooier afscheid van Wings had er niet kunnen zijn.
En toen stonden we eindelijk op Schiphol, de nodige tranen werden gelaten en we zeiden gedag. Wat een raar gevoel was dat, om weer alleen te zijn. Om in de auto te zitten naar de McDonalds, zonder dat voor en achter me mensen sliepen of juist alles behalve sliepen. Als het leven een boek is, was dit hoofdstuk onvergetelijk (ik weet dat dit een cliché is waar ik zelf ook braakneigingen van krijg, maar ik probeer het gewoon mooi te brengen). En toen Schiphol langzaam achter ons verdween, zoals mijn huis ooit wat zo lang geleden voelde achter mij verdwenen was, wist ik dat dit het einde was van de reis en alle bijeenkomsten die we ooit hadden gehad. Maar behalve een einde was het ook een begin (nog een cliché, zucht). We zijn allemaal jong (behalve misschien de leiding) en we zijn allemaal opgroeiend en ik geloof dat deze reis een steuntje in de rug is geweest. Op reis naar Moldavië, op reis naar volwassenheid en op reis naar Wings.
Bedankt!
-
22 Juli 2014 - 19:30
Angelique En Freddy:
Wat een prachtige woorden. Mooi stukje zegt Freddy (hij mist zijn smartphone dus is nu blij met de mijne!). Ik heb de verhalen gehoord. Ja ook die van Freddy's massage. Een prachtige ervaring. En zo prachtig om jullie verhalen te lezen en te horen. Geniet van de rest van jullie vakantie, ook als dat werken is. Leef je leven met deze prachtige, mooie, indrukwekkende ervaring in de rugzak van je leven.
Texel is mooi maar stil zonder jullie!
Liefs Freddy en Angelique -
22 Juli 2014 - 19:44
Marja:
Een prachtig verhaal. En wat dat groeien betreft, dat heeft Yorrit ook letterlijk gedaan, voor Moldavië was hij even groot als zijn vader en bij thuiskomst een halve kop groter! Maar ook figuurlijk zijn ze gegroeid, daar zullen we vast in de loop van de tijd achter komen. Bedankt voor jullie mooie verhalen! -
22 Juli 2014 - 20:18
Wim En Ina:
Toen ik deze blog, die weer fantastisch geschrevenis, las, moest ik even denken aan een liedje wat een paar jaar geleden bij ons thuis nog wel eens werd gedraaid: This is the start of something new. Dat is deze reis ook echt voor jullie. Je leven is veranderd door deze twee weken in Moldavie. We vinden het fantastisch dat we deze verandering door middel van julie blog mochten meemaken. Hartelijk dank hiervoor en we wensen jullie heel veel succes en geluk en hopen dat er nog vele mooie ervaringen bij mogen komen. -
22 Juli 2014 - 20:34
Wings Moldavië:
Pap is dit een High School Musical referentie -
22 Juli 2014 - 20:39
Ina:
Ja. Die zin kwam zomaar bovendrijven. -
22 Juli 2014 - 23:13
Jenny Van Der Werf:
Wat weer een mooi geschreven stukje Su -Elle wat hebben wij zondag genoten van foto's en leuke verhalen, (en bbq) Met jullie verhalen gingen wij terug in de tijd,een tijd van onze Pake's en Beppe' s paard en wagen een " huske tonne". Lieve kinderen in Moldavie ,gastvrije mensen, lekker eten, bouwen aan de kerk, zagen in asbest platen :-( en ja over al SHIT wat een belevenis .Neem dit mee waar jullie ook heen vliegen. -
23 Juli 2014 - 21:22
Siemie:
Ik vond het erg leuk dat Trineke vroeg of ze nog wat vrienden/ vriendinnen uit mocht nodigen voor haar verjaardag, nu ze toch een nachtje thuis mocht zijn van de zeilschool, dat ze de Wingsgroep uit ging nodigen. Er is dus zeker sprake van een band en dat is erg fijn, een heel goed teken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
